masc | mask | masque
Μια συνεργασία των Five Years & Darling Pearls & Co
Denise Alves-Rodrigues / Itziar Bilbao Urrutia / Rolina E. Blok / Koenraad Claes / Leigh Clarke / Holly Crawford / Chris Dorley-Brown / Alessandra Falbo / Warren Garland / Marcia Beatriz Granero / Marc Hulson / Stewart Home / Esther Planas / Artemis Potamianou- Άρτεμις Ποταμιάνου / Remco Roes / Alex Schady / Lee Wells
Επιμέλεια από τους Rolina E. Blok, Alessandra Falbo & Marc Hulson
Μετάφραση: Νίκη Παπακωνσταντινοπούλου
Διαδικτυακά από τις 14 έως τις 31 Μαΐου 2020
Παίζοντας με την εννοιολογική και ομόφωνη σχέση των τριών λέξεων που δημιουργούν τον τίτλο της, η έκθεση συνδέει θέματα απόκρυψης, μεταμφίεσης και ταυτότητας φύλου.
Με αναφορά στην κουλτούρα της αυλής του 17ου αιώνα, η λέξη «masque»(μασκέ) αρχικά προτάθηκε ως επίκληση των μεταβαλλόμενων θεμάτων του εαυτού ως άλλου ή άλλου ως αυτού διατρέχοντας μέσα από τα έργα σε αυτήν την έκθεση. Μερικές φορές πλαισιωμένο ως παιχνίδι μέσα σε ένα έργο στη λογοτεχνία της περιόδου (για παράδειγμα το A Midsummer Night’s Dream (Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας) ή το Tempes [(Η Τρικυμία]), οι μάσκες περιελάμβαναν περίτεχνη αλληγορική ψυχαγωγία στην οποία οι ταυτότητες μεταμφιέζονταν.
Το ανατρεπτικό δυναμικό της μορφής σε σχέση με το φύλο και τη σεξουαλικότητα διερευνήθηκε σε ένα μεταγενέστερο έργο, το κλασσικό του 19ου αιώνα έργο της παρακμιακής λογοτεχνίας, του Theophile Gautier(Θεόφιλου Γκωτιέ), Mademoiselle de Maupin.
Το «να κρύψεις» – («mask») είναι απλώς το να αποκρύψεις μια ταυτότητα, να υιοθετήσεις κάποια άλλη ή, στις περισσότερες περιπτώσεις των έργων που περιέχονται εδώ, να επεκταθεί μια ήδη υπάρχουσα σε ένα μαγικό ρεαλιστικό κόσμο.
«Masc» είναι ένας αργκό όρος, συντομογραφικός για το αρρενωπός στην LGBT milieux (ΛΟΑΤ) κοινότητα στην οποία δημιουργήθηκε. Μερικά από τα έργα της έκθεσης ανακρίνουν τις αρνητικές συνθέσεις της στο πλαίσιο της πολιτικής για τα φύλα, τόσο εντός όσο και εκτός το queer (κουιρ) φάσματος, αναστρέφοντας ή ξαναδιαβάζοντας «masc» (αρρενωπός) μέσω της μαγείας .
Rolina E. Blok, Intervention : Celestial Vault – James Turrell, 2018
Marcia Beatriz Granero, Von Suttner Salad, 2013
To Von Suttner Salad (2013) είναι μια εγκατάσταση της Marcia Beatriz Granero αποτελούμενη από μια φωτογραφία, ένα βίντεο και ένα πλαισιωμένο αντικείμενο: το Μετάλλιο Αξίας που αποτελεί συστατικό μέρος της μυθοπλασίας που παρουσιάζεται στο βίντεο. Η Jaque Jolene (Ζακ Ζολέν) είναι μια φανταστική αυτοβιογραφική οντότητα που κατά καιρούς κατοικεί στο σώμα της Marcia Beatriz Granero. Η καλλιτέχνης συνεργάζεται με την Jaque (Ζάκ) σε παραστατικές δράσεις καθώς επισκέπτονται ιστορικά κτίρια όπου έχουν ιδρυθεί πολιτιστικά ιδρύματα. Αυτές οι παραστάσεις οδηγούν σε βίντεο, φωτογραφίες και εγκαταστάσεις. Σε αυτά, η κινηματογραφική γλώσσα διερευνάται όχι για να υπονομεύσει τις πλάνες των κινηματογραφικών κατασκευών αλλά ως συσκευή διερεύνησης και παρουσίασης του περιβάλλοντός γύρω τους. «Σύνοψη: Η Jaque Jolene (Ζάκ Ζολέν) βρίσκει μια ρωγμή στο χωροχρόνο και αποδεικνύει τη Θεωρία της Σχετικότητας με το να ταξιδέψει στο 1905. Λαμβάνει το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης μέσα στο χώρο εκδηλώσεων της Εθνικής Πινακοθήκης του Σάο Πάολο (Βραζιλία).». Επιπλέον, το έργο εμπνεύστηκε από την Bertha Von Suttner (Μπέρτα φον Ζούντερ), την πρώτη γυναίκα που έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (1905) και από τη Θεωρία της Σχετικότητας (δημοσιεύθηκε το 1905)˙ γυρίστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη του Σάο Πάολο, ένα ίδρυμα που ιδρύθηκε επίσης το 1905.
Warren Garland, You are always on my mind, 2020
Το You are always on my mind (2019) είναι το καλλιτεχνικό βίντεο τέχνης αρ.020 από την σειρά Welcome To Baltia του Warren Garland. Μέσα από αυτή την σειρά μικρού μήκους καλλιτεχνικών βίντεο έργων, κομμένα και ενωμένα κομμάτια από κατάλληλα πλάνα λειτουργούν ως σηματοδότες από το παρόν και το παρελθόν του καλλιτέχνη καθώς παρουσιάζει έναν φανταστικό παράλληλο κόσμο: το μυθολογικό νησί που ονομάζεται Baltia (Μπαλτία) που παρεμποδίζει, μιμείται και ανατρέπει την τρέχουσα πραγματικότητα. Σε αυτό το συγκεκριμένο βίντεο, η μούμια από τον Scooby-Doo (Σκούμπι Ντου) (πρωταγωνιστής) περπατά συνεχώς στους δρόμους ενός εξωπραγματικού δυστοπικού Λονδίνου. Η τοποθεσία υποδεικνύεται από τα κτίρια στο παρασκήνιο, όπως τα σπίτια με βεράντα, τα συγκροτήματα των δημόσιων διαμερισμάτων και μια παμπ. Παράλληλα με άλλα στοιχεία και χαρακτήρες που σχετίζονται με το χρόνο, όπως το μοντέλο μικρού οικογενειακού αυτοκινήτου Austin Allegro και χαρακτήρες από τη σειρά κινουμένων σχεδίων My little Pony (Μικρό μου Πόνι) της δεκαετίας του ’80, αυτά τα κτίρια δείχνουν την τρέχουσα φασματική φύση των αγγλικών ονείρων του παρελθόντος. Ένας πορτοκαλί ορίζοντας παρεμβάλλεται με σκηνές από το The Dam Busters (1955), μια επική βρετανική πολεμική ταινία που εδώ φαίνεται να αναφέρεται σε αμφιλεγόμενες στιγμές στην εθνική ιστορία, καθώς και σε πιθανές βόμβες στο παρόν˙ και, προς το τέλος του βίντεο, με την καμπάνια εισαγωγής συλλογής της Burberry το 2017 πρωταγωνιστώντας η Cara Delevingne (Κάρα Ντελεβίν) (μοντέλο ανώτερης τάξης από την Αγγλία, ηθοποιός και τραγουδίστρια) και ο Matt Smith (Ματ Σμιθ) (γνωστός για τον ρόλο του ως Dr. Who) που αντιπροσωπεύει εδώ το κεφάλαιο.
Itziar Bilbao Urrutia – σχέδια 1999-2019. Κατά την διάρκεια ενός διαστήματος 20 χρόνων, η δουλειά της Itziar δείχνει το συνεχές της ενδιαφέρον για το τερατώδες θηλυκό από την πρώιμη δουλειά της σε χαρτί έως την τρέχουσα μέσω πολυμέσων δουλειά της . Ο μύθος, η μεταφορά και η λονδρέζικη κουλτούρα του δρόμου συνδυάζονται για να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου οι ρόλοι των φύλων εικονίζονται ξανά ως παραπλανητικά χαριτωμένοι χαρακτήρες στην αστική ζούγκλα.
OCCULT ANDROGYNY: THE REAL PURPOSE OF LOVE
Υπάρχει μια πεποίθηση μεταξύ ορισμένων μυστικιστών ότι οι σεξουαλικές σχέσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τρόπος για την εξέλιξη της συνείδησης πέρα από τη δυαδική αντίθεση ανδρών και γυναικών. Για όσους εφαρμόζουν τέτοιες πεποιθήσεις, το φύλο και το βιολογικό σεξ δεν είναι απαραίτητα πανομοιότυπα πράγματα. Τα ζευγάρια που αναζητούν την μεταμόρφωση μέσω μαγικού έρωτα μπορούν να έχουν διαφορετικό φύλο αλλά από το ίδιο φύλο βιολογικά. Η απόκρυφη ανδρόγυνη μπορεί επίσης να επιτευχθεί με ένα βιολογικό αρσενικό που είναι φύλο θηλυκό και ένα βιολογικό θηλυκό που είναι φύλο αρσενικό (ή αντίστροφα). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε σύντροφος είναι σε θέση να ολοκληρώσει τον άλλο ενσωματώνοντάς του με τις (διεμ)φυλικές ιδιότητες που προηγουμένως δεν είχαν.
Αυτό απαιτεί μια αφοσιωμένη και στοργική σχέση μεταξύ του εμπλεκόμενου ζευγαριού, αλλά δεν πρέπει να είναι μονογαμική ή αποκλειστική. Για να απεικονίσει αυτές τις πεποιθήσεις και πρακτικές οπτικά, ο Stewart Home πήρε οκτώ φωτογραφίες της Estrella Malak (Εστρέλα Μάλακ) (η μάγισσα με έδρα το Λονδίνο που τον εισήγαγε στην έννοια της απόκρυφης ανδρόγυνης) και ζήτησε από τον Chris Dorley Brown να τον φωτογραφίσει στις ίδιες πόζες˙ έτσι ώστε τα δύο σύνολα εικόνων να μπορούν να μορφοποιηθούν μαζί. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα πορτρέτο των ανώτερων οντοτήτων που θα μπορούσε να εμφανιστεί όταν οι λάτρεις των δύο διαφορετικών φύλων χρησιμοποίησαν τη μαγεία του σεξ για να μεταμορφωθούν, αντί να προβάλλουν τις ερωτικές ενέργειές τους προς τα έξω σε μια προσπάθεια να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους. Φυσικά, εάν αυτές οι εξελικτικές μεταλλάξεις εμφανιστούν ως αποτέλεσμα της μαγικής αγάπης, θα ήταν αόρατες στο μάτι. Παρά το ότι λειτουργούν στο επίπεδο μιας προσομοίωσης, αυτές οι μορφές ελπίζουν ότι παρέχουν μια εκδήλωση για την απίστευτη ισχύ της σεξουαλικής αγάπης.
Marc Hulson, Rehearse / Replace, 2014
Rehearse / Replace είναι ένα από τα πολλά έργα που προκύπτουν από έναν συνεχή διάλογο μεταξύ του εικαστικού καλλιτέχνη Marc Hulson και του μυθιστοριογράφου Paul Curran. Μοιράζοντας το ενδιαφέρον για την υπερβατική τέχνη, την πειραματική γραφή, τις φανταστικές πραγματικότητες και τις κοινότητες στο Διαδίκτυο, οι Hulson και Curran ανακάλυψαν ο ένας το έργο του άλλου το 2006 μέσω του ιστολογίου του αμερικανού συγγραφέα Dennis Cooper («The Weaklings»). Το δεύτερο μέρος του βίντεο είναι εμπνευσμένο από μια απραγματοποίητη ερμηνεία που σχεδιάστηκε από τον Jonny Liron σε απάντηση σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο του Marc και ένα αντίστοιχο κείμενο του Paul. Οι σημειώσεις του Liron, μαζί με το προσθετικό μακιγιάζ βασισμένο σε εκμαγεία του σώματός του, χρησιμοποιήθηκαν από τον Marc ως υλικό για την ολοκλήρωση του έργου. Έτσι η ταινία είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς αντίλαλων, μετατοπίσεων και αντικαταστάσεων, με τον Μarc να «πλαστοπροσωπεί» τον Jonny στη θέση ενός χαρακτήρα που ο ίδιος ερμηνεύει τις εκφυλισμένες φιγούρες στα δικά του σχέδια και πίνακες ζωγραφικής, και την αδύνατη, φθαρμένη λογοτεχνική περσόνα της γραφής του Paul. Η μουσική από τον EW Deraze είναι ένα επεξεργασμένο τμήμα ενός μεγαλύτερου κομματιού που συντάχθηκε ως απάντηση στο έργο του Hulson και του Curran: αποτελείται κυρίως από επικαλυμμένα, ενωμένα στοιχεία και δείγματα των φωνών, των παραστάσεων και των ηχογραφήσεων των RD Laing(Ρόναλντ Ντέιβιντ Λέινγκ), Murray Gelman (Μάρεϋ Γκελ-Μαν), Douglas Hofstadter(Ντάγκλας Χόφσταντερ), Nina Simone (Νίνα Σιμόν) και του Benjamin Britten (Μπέντζαμιν Μπρίτεν) μεταξύ άλλων.
Esther Planas, All Cats are Grey, 2007
Η ταινία All Cats are Gray ήταν το τελευταίο κομμάτι μιας τριλογίας στην οποία η Esther Planas εξερεύνησε το υπόστρωμα της ποπ κουλτούρας, με έναν τρόπο που ονόμασε Dark Pop(σκοτεινή ποπ). Σε αυτό το έργο η Planas μεταφέρει τον χαρακτήρα Irma Vep, τον οποίο έπαιξε η Musidora τη δεκαετία του 1920, ταξιδεύοντας στα υπολειπόμενα δυσοίωνα φετίχ που βρέθηκαν σε ταινίες, κόμικς και λογοτεχνία τρόμου. Η μουσική της ταινίας, που περιλαμβάνει μια διασκευή του τραγουδιού των The Cure από τους οποίους έχει λάβει τον τίτλο, παίζεται από το συγκρότημα της Planas Dirty Snow, στο οποίο τραγούδησε επίσης.
Στο Almasfingem entre nós [Souls lie between us] (2019) η Denise Alves-Rodrigues χρησιμοποίησε μια εικόνα της Πολωνής πνευματίστριας μέντιουμ γνωστής ως Stanisława P. (γ. 1893) στην οποία, υποτίθεται, εκκρίνει εκτόπλασμα. Αυτή η ουσία που μοιάζει με γάζα λέγεται ότι είναι πνευματική ενέργεια, που σχηματίζεται από φυσικά μέσα όταν βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης. Η εμφάνισή του ήταν κοινή κατά τη διάρκεια των περιόδων από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 21ου αιώνα, όταν η ύπαρξή του είχε δυσφημιστεί πλήρως από τους επιστήμονες μαζί με άλλα κόλπα που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτά τα γεγονότα. Η ύπαρξη ή η ανυπαρξία αυτής της ουσίας δεν είναι τόσο σχετική με την καλλιτέχνιδα όσο το μαγευτικό οπτικό του αποτέλεσμα (εδώ ενισχύεται από τον καθρέφτη μέσα στο κομμάτι) και την προθυμία του κοινού να το πιστέψει.
Lee Wells, Double Sophia (video map), 2019 / Audio by Digi Love (Vassilis Xenoudakis) – Sophia’s Saga, 2019
Double Sophia (2018) ασχολείται με δημοφιλείς έννοιες της τεχνητής νοημοσύνης και τις εξελίξεις στην ανάπτυξη Android (ανδροειδών) όπως η Hanson Robotics Sophia. Το πολύμεσο έργο τέχνης βοηθά τον θεατή να προβληματιστεί ξανά για να κατανοήσει καλύτερα την ταυτότητα κάποιου στην κοινωνία του 21ου αιώνα.
Τη δεκαετία του ’70 ο Leigh Clarke μεγάλωσε με μια συλλογή της πιο παραγόμενης και λιγότερης συλλεκτικής λίστας κρεμάμενων φιγούρων – αυτού ενός Σύριου άνδρα – στον τοίχο του οικογενειακού του σπιτιού. Για αυτό το έργο, ο Clarke απογύμνωσε έναν μεγάλο αριθμό κεφαλιών, καθιστώντας τα απρόσωπα και αποκαλύπτοντας την «κιμωλία» του σοβά από κάτω. Η αφαίρεση της ταυτότητας του Σύριου από την κρεμάμενη φιγούρα αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο η βρετανική κοινωνία εκπροσώπησε τη Συρία, από την εποχή του Λόρενς της Αραβίας σε ειδήσεις σχετικά με τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, και αναφέρεται στην εικονική πύλη της Βρετανίας προς την Ευρώπη, τους Λευκούς βράχους του Ντόβερ.
Ο τίτλος «The Ladies Who Lunch» είναι μια αναφορά στο τραγούδι με το ίδιο όνομα από το μιούζικαλ του 1970 «Company» των Stephen Sondheim (Στίβεν Σοντιμ) και George Furth(Τζορτζ Φερθ) στην αρχική του παρουσίαση από την Elaine Stritch(Ελέιν Στριτς) που παίζει την Joanne(Τζοαν) στο έργο. Άλλες ερμηνείες που ελήφθησαν υπόψη, η σειρά LWL no.1-6 (2020) και η Here’s To The Ladies Who Lunch (2020) μεταξοτυπία αλλαγμένη σε περιορισμένη έκδοση, σε χαρτί περιτυλίγματος, τόσο από την Alessandra Falbo όσο και από τη Rolina E. Blok, εξακολουθούν να είναι ψεύτικα προσωπεία στον τρόπο ζωής των κοσμικών. Σε αυτά τα έργα, οι καλλιτέχνες έχουν τοποθετήσει με επεξεργασία τα πρόσωπά τους σε διάφορους διάσημους πίνακες αστικών και αριστοκρατικών κυριών που βρίσκονται σε διαδικτυακά μιμίδια(memes) . Αναφέρονται παιχνιδιάρικα, με αυτόν τον τρόπο, στις διάφορες προσπάθειές τους να προσαρμόσουν την κοινωνική εμφάνιση για προσωπικό οικονομικό κέρδος.
«Το Silence Drew Off, Laughing With Medusa, είναι σειρά υπό εξέλιξη που δημιουργήθηκε με τo σύμβολο της Μέδουσας. Τα πορτρέτα γίνονται σε εύθραυστα μέσα – χαρτί τουαλέτας – αλλά δεν είμαστε εύθραυστα πλάσματα ζάχαρης και μπαχαρικών. Η Μέδουσα δεν είναι καλή. Ούτε ήσυχη. Ούτε γλυκιά. Είναι μια όμορφη και χαρούμενη παρουσία. Μια θνητή που βιάστηκε από έναν θεό και στη συνέχεια μετατράπηκε σε Γοργόνα. Επιζεί ως μούσα, ένα σύμβολο για ισχυρές γυναίκες και ένα σύμβολο για τη σημερινή μας εποχή. Είμαστε αυτή και αυτή είναι εμείς.» – Holly Crawford. Επιπλέον, κάθε χαρτί διαθέτει ένα σχέδιο γραμμάτων που, έμμεσα, καλεί έναν ή περισσότερους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή. Η σειρά παίρνει τον τίτλο της από ένα διάσημο απόσπασμα που βρέθηκε στο μοναδικό μυθιστόρημα της Sylvia Plath The Bell Jar (Σύλβια Πλαθ Ο Γυάλινος Κώδων). Ο Crawford ενδιαφέρεται για το καθεστώς του ως roman à clef (μυθιστόρημα με κλειδί) και τους τρόπους με τους οποίους ένα τέτοιο «αυτοβιογραφικό» έργο ταυτόχρονα κατηγορεί και εξαιρεί τις πραγματικές μορφές του κόσμου που απεικονίζονται σε αυτό ημι-φανταστικά από οποιαδήποτε ευθύνη για την αυτοκτονία του συγγραφέα λίγο μετά την πρώτη δημοσίευσή του το 1963. Αρκετά από τα έργα του Crawford ασχολήθηκαν με το χάρισμα και την τέχνη. Δεδομένου του θέματος της βάσης του έργου – εξουσία, βιασμός, κακοποίηση και δολοφονία – ο καλλιτέχνης επέλεξε να δωρίσει ένα ποσοστό κάθε πώλησης σε μια φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθά τους ανθρώπους που επιλέχθηκαν από τον συλλέκτη.
Ο τίτλος της σειράς «The Unknown Masterpiece» προέρχεται από το βιβλίο του Honoré de Balzac (Ονορέ ντε Μπαλζάκ ) με το ίδιο όνομα: «Το άγνωστο αριστούργημα»(“The Unknown Masterpiece”) (1831). Το έργο του Balzac περιγράφει μια συνάντηση μεταξύ των φανταστικών καλλιτεχνών Frenhofer (Φρένχοφερ) και Porbus (Πάουρμπους) (που βασίζεται στον πραγματικό ζωγράφο Franz Pourbus [Φρανς Πάουρμπους]), καθώς και τον πραγματικό Nicolas Poussin (Νικολά Πουσέν). Επιβεβαιωμένο από τον ζωγράφο Frenhofer (Φρένχοφερ), ο Poussin (Πουσέν) επισκέπτεται τον διακεκριμένο ζωγράφο Porbus (Πάουρμπους) στο στούντιο του. Στην προσπάθειά του για απόλυτη ομορφιά, ο γέρος ζωγράφος Frenhofer προσπαθεί να δημιουργήσει το απόλυτο αριστούργημα. Συνεχίζει να «βελτιώνει» τη ζωγραφική του για δέκα χρόνια, καταλήγοντας σε μια δυσανάγνωστη σύνθεση, καταστρέφοντας έτσι το έργο της ζωής του. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες της ιστορίας, ο μεγάλος μετρ Frenhofer (Φρένχοφεν) και ο νεαρός καλλιτέχνης Poussin (Πουσέν), αποτέλεσαν την έμπνευση και αναφορά για πολλά δοκίμια για την τέχνη και τον ρόλο του καλλιτέχνη. Η απόλυτη αφοσίωση του Frenhofer (Φρένχοφεν) στην τέχνη του ενέπνευσε τους Cézanne (Σεζάν), Picasso (Πικάσο), Rilke (Ριλκε) και πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Ο Paul Cézanne (Πωλ Σεζάν) ταυτίστηκε ιδιαίτερα μαζί του, λέγοντας κάποτε «Frenhofer, c’est moi» (είμαι ο Φρένχοφερ). Το βιβλίο γοητεύει τον Picasso (Πικάσο) αρκετά για να κάνει την εικονογράφηση του το 1921. Πράγματι, ταυτίστηκε με τον Frenhofer (Φρένχοφερ) σε τέτοιο βαθμό που μετακόμισε στην οδό Rue des Grands-Augustins στο Παρίσι, όπου βρισκόταν το στούντιο του Porbus (Πάουρμπους). Εκεί ο Picasso (Πικάσο) ζωγράφισε τη Guernica (Γκερνίκα). Στις συναντήσεις μεταξύ του Frenhofer(Φρένχοφεν) και του Poussin(Πουσέν) υπάρχει ωστόσο ένας άλλος σημαντικός χαρακτήρας: η ερωμένη του Poussin (Πουσέν): Gillette (Ζιλέτ). Ήταν η μούσα και το «αντικείμενο» αναταλλαγής μεταξύ των δύο καλλιτεχνών, μια τραγική φιγούρα που καθοριζόταν από τις αποφάσεις και τις επιλογές των ανδρών στην ιστορία. Στη σειρά της Ποταμιάνου «The Unknown Masterpiece» , διάσημα πορτρέτα γυναικών που έχουν κερδίσει θέση στην ιστορία της τέχνης για την αρετή τους (στη ζωγραφική) αποδομούνται και προσφέρουν έναν αρχικό «καμβά» που αναστρέφεται και αναδημιουργείται από κομμάτια πορτρέτων διάσημων ανδρών. Η σειρά αποτελεί ένα έντονο σχόλιο σχετικά με τη θέση των γυναικών στην κοινωνία και τους «άνδρες» ρόλους που πρέπει να υιοθετήσουν. Η εικόνα που δημιουργήθηκε στο τέλος είναι μια εικόνα εφιάλτη, ένας «ερμαφρόδιτος», ένα τέρας «Frankenstein» (Φράκενσταιν)που αποτελείται από «τέλεια» ολόκληρα μέρη.
Λειτουργώντας κάπου μεταξύ του λατρευτικού χώρου της ιερής εικόνας ή αγιογραφία και τoυ βασικού συναισθηματικού εύρους του emoticon (εμότικον), η σειρά ζωγραφικών πινάκων του Marc Hulson από άδεια, μπαλόνια που καταρρέουν επηρεάζονται και εμφανίζονται σε μια εξαιρετικά βασανισμένη επιφάνεια. Η συναισθηματική έκφραση αναδιπλώνεται αργά από μόνη της καθώς η ακατέργαστη αμεσότητα του μαρκαδόρου σε φθηνό λατέξ αποδίδεται σε λάδι σε καμβά. Οι εικόνες προσφέρονται ως γελοιογραφικά είδωλα ενός εκφυλισμένου εαυτού, ή ως πεταμένα δέρματα, απορριφθέντα κουφάρια ή υπολείμματα υποκειμενικότητας.
Alex Schady, Sculptural Proposition, 2020
Αυτό το κομμάτι είναι μέρος μιας σειράς στην οποία γλυπτές φόρμες φοριούνται και ερμηνεύονται. Στο « Sculptural Proposition» εμφανίζεται μια φιγούρα σε ένα οικιακό σκηνικό που βαρύνεται από μια βραχώδη μορφή που ωθείται πάνω από το κεφάλι και διατηρείται στη θέση της με μια διάταξη εκκρεμών, λαμπρά χρωματισμένων σφαιρών τοποθετημένων γύρω από τη μέση της. Η φιγούρα είναι σχεδόν τελείως κρυμμένη εκτός από τα γυμνά πόδια και το μορφασμό ενός στόματος που εξαναγκάζεται να ανοίξει από μια πορτοκαλί μάσκα που κρύβει το υπόλοιπο του προσώπου. Οι επίσημες ανησυχίες που καθορίζουν την εμφάνιση του έργου (βάρος, ισορροπία, μέγεθος) γίνονται ένα σύνολο φυσικών επιβλητικών περιορισμών στη φιγούρα. Ο καλλιτέχνης στο σπίτι με το έργο του, αλλά σε μια οικιακή σκηνή γεμάτη ανησυχία και άγχος.
Ta Golden Lotus No#2 (2020), Golden Ball, Golden Heel (1998) and Queen Of My Kitchen, (2000) είναι μερικά από τα πρώιμα πειράματα της Itziar Bilbao Urrutia στον επαναπροσδιορισμό του τερατώδους θηλυκού, ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στην πρακτική της. Η χρήση γυναικείων πλασμάτων που μοιάζουν με κινούμενα σχέδια επιδιώκει να καθορίσει μια γυναικεία ταυτότητα που είναι τόσο ιδιότροπη όσο και διεστραμμένη, όπου μια ημι-ανθρώπινη γυναίκα κατοικεί στον κόσμο του μαγικού φετιχισμού της Itziar, που έκανε τη ζωή ρεαλιστική στα φωτογραφικά μέσα. Με την αξιοποίηση υλικών που παραδοσιακά θεωρούνται ιδιοκτησία της υψηλής τέχνης για να καταστήσει τα θέματα της, η δουλειά της αμφισβητεί τα όρια μεταξύ ακαδημαϊσμού και βωμολοχίας.
Το 2016 οι Remco Roes και Koenraad Claes δημιούργησαν την κολεκτίβα intermerz (NTRMRZ): ένα κουαρτέτο «quatre mains» ασυγκράτητο που καταλήγει σε μια αισθητική ασυμφωνία. Πρόσφατα οι NTRMRZ παρήγαγαν μια σειρά έργων που δημιουργήθηκαν αντιγράφοντας ένα σχεδόν συμπτωματικό πρωτότυπο με σχολαστική ακρίβεια, αλλά σε διαφορετική γεωγραφική τοποθεσία. Με το να αναγκάσουν τον εαυτό τους να ακολουθήσει αυτά τα πρωτόκολλα, οι δημοσιεύσεις και τα βίντεο των NTRMRZ λειτουργούν ως γλυπτά με βάση το χρόνο, φτιαγμένα από το περιβάλλον τους, βγαλμένα από ένα πανομοιότυπο καλούπι, αλλά αναπόφευκτα εμπλουτισμένα από την υφή και την κάθε παρέμβαση που αντιμετώπισαν κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους. Όσο έντονη και αν είναι η προσπάθεια αντιγραφής, το αντικείμενο ξεφεύγει αναπόφευκτα από τον κάτοχό του και, με αυτόν τον τρόπο, αλλάζει τη μορφή των προηγούμενων και των μελλοντικών αντιγράφων. Το «Lost and found: a recollection of the studio» (2020) αποτελείται από δύο βίντεο που προσεγγίζουν τα στούντιο του K και του R ως έδαφος για να μιμούνται προηγούμενα αστικά ταξίδια. Κατά την διάρκεια, οι μεμονωμένοι χώροι εργασίας συγχωνεύονται σε ένα οπτικό πεδίο. Ως τρόπος ενίσχυσης αυτού του συνδυασμού, τα έργα προορίζονται να παίζονται ταυτόχρονα. Ακολουθώντας ένα σύνολο οδηγιών, ο θεατής καλείται να δημιουργήσει μια χωρική και οπτική σύνδεση που λειτουργεί ως προσωπικό δίπτυχο.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ
1. Χρειάζεστε δύο οθόνες: ένα smartphone και μία μεγαλύτερη συσκευή (iPad, οθόνη, προβολέα…).
2. Ανοίξτε ένα φιλμ ανά συσκευή σε λειτουργία πλήρους οθόνης.
3. Πιέστε να παίξει και στις δύο συσκευές όσο το δυνατόν ταυτόχρονα. Οποιαδήποτε τεχνική απόκλιση και διακοπή που οδηγεί σε λιγότερο συγχρονισμό θα είναι μέρος του έργου˙
4. Τοποθετήστε τη μικρότερη συσκευή σε σχέση με τη μεγαλύτερη συσκευή.
Leigh Clarke, Danser Med Laks, 2008
Το A Guide to a Moment επιμελήθηκε από την επιμελήτρια Anne Szefer Karlsen από την Νορβηγία και χρηματοδοτήθηκε από την κοινότητα του Σουλντάλ . Επτά διεθνείς καλλιτέχνες κλήθηκαν να δημιουργήσουν έργο στην περιοχή Σουλντάλ της Νορβηγίας στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας το 2008.
«Κατά τη διάρκεια του προγράμματος φιλοξενίας, επικεντρώθηκα στο σπάνιο ποσό του εγκλήματος στην περιοχή και σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό που ήταν θέμα ταμπού μεταξύ των ντόπιων. Το σύμβολο του δημοφιλούς Μουσείου Σολωμού είχε παραμορφωθεί τέσσερα χρόνια πριν και δεν είχε επισκευαστεί ούτε αντιμετωπιστεί με κανέναν τρόπο. Μέσα στα 1000 άτομα στην κοινότητα ήταν ένα αμφισβητούμενο θέμα και κατά τη διάρκεια των ερευνών μου είπαν ότι «περπατούσα στη σαλάτα (κατευθυνόμουν λάθος)». Είχα ανακαλύψει ότι ο διευθυντής της τοπικής εφημερίδας τότε πίστευε ότι η ρωσικής καταγωγής σύζυγός του είχε σχέση με τον τοπικό βιολόγο. Το πρόσωπό της χρησιμοποιήθηκε στην πινακίδα και φωτογραφήθηκε από τον βιολόγο σε μια αθώα μέρα μαζί. Με οργή, ο διευθυντής αλλοίωσε την εικόνα της με μπογιά γιοτ πριν μετακομίσουν στο Μπέργκεν.» – Leigh Clarke.
Το έργο που προέκυψε προβλήθηκε ως ταινία και μουσική που ήταν μια συνεργασία μεταξύ του μπιτμποξιν (beatboxing) μου και του Νορβηγού λαϊκού βιολιστή, Tove Solheim. Το αποτέλεσμα του προγράμματος φιλοξενίας παρουσιάστηκε στους κατοίκους του Σαντ , στο Σουλνταλ στο Δημαρχείο της κοινότητας και τρία άρθρα ειδήσεων σχετικά με το έργο εμφανίστηκαν στην τοπική εφημερίδα Suldlaposten για μια περίοδο τριών εβδομάδων. Η ταινία προβλήθηκε στο χώρο Artprojx, στο Λονδίνο το 2009.
Το Danser Med Laks προέρχεται από το γεγονός ότι το πιο συναρπαστικό πράγμα για το οποίο μιλούν οι ντόπιοι είναι ότι ο Kevin Costner (Κέβιν Κόστνερ) πήγε να ψαρέψει εκεί, εξ ου και το Dances with Salmon (Χορεύοντας με τον Σολωμό).